ÖLÜME MEYDAN OKUYACAĞIM...

ÖLÜME MEYDAN OKUYAÇAĞIM..

Cebimde ölüme meydan okuyacağım kalemim her saniye vuslatı özletir,
Hüzün doruklarını tırmalayan bir ses yürekleri (ser)inletir,
Tüm iğrelti duruşlarım sergilenir asumanlarda asilce
Arzularımı kırBaçlıyor şehla bakışlar aynamda seni gösteriyor göz pınarlarımda
Gözyaşlarımı saklıyorum kimsecikler anlamasın diye
SinEme çekiyorum aşkın odunu mahzenimde
Kimsecikler görmesiN, aşk cemresinde ipimi çeken cellâdı
Ve kimSe izimi takip ederek üzerime gelmesin!...



GölgemdEn korkmuyorum artık
GözleriNi arkaya çevirmeden ağıt yakıyorum /sessİzce/usulca/
Yoluyorum saçlarımı,
Ölüm kokan Satırlara döküyorum mürEkkebimi /gözyaşlarımı/ Çığlık çığlığa aksın düşlerim yüreğime
Acılarım tazeliğini korusun her daim /yaksın/kaVursun/



Karanlığı korkuttuğumdan beridir uğramıyor yanıma,
Gözlerim her tarafı ayDınlatır oldu
Gök kubbe her taraf aydınlık /her taraf seher vaktİ/
Izdıraplar kusuyor aşka gebe yüreğim, tüm doğurganlığıyla
SusMaların başladığı uçurum kıyılarında un ufak ediyorum aynamdaki kehanetleri
Darağacına asarken umudu, Ta süveydamdan vuruluyorum…
Aşk saçasedefleri gördükçe çıkaramıyorum süveydamdan hançeri
Kan revan halinde sürgüne adım atmanın hazzını yaşıyorum
Mehtapta serzenişimi anlıyor vaktiyle dağları delenler!
/Ferhadlar/Mecnunlar/aşka varanlar/



Hafakanlar çıkamıyor düşlerimin önünde
Geceleri yaStıkların üzerinde korkulara meydan okuduğumdan beridir
/Tırmalıyorum/haykırıyorum/ şah damarıma iliştirdiğim bıçağı boşluğa savurarak
Dipsiz kuyularda hedefe nişan alıyorum
Umudu kemirmeyi bıraktım artık, anaforlara galebe çalan sesleri işitmiyorum
Duman duman içimE çekiyorum maviyi /nefesi/
Çığlıklarım yoldaşım /yoldaşım acılarım/



TurNaları mı beklemeliyim bilmiyorum,
Bildiğim, çarmıha gerdiğim yaşlarımın sürgüne gitmemin habercisi olduğudur!


Mahşer vuslata gebe,
Çığlıklarım yoldaşım /yOldaşım acılarım/
Aynam, ölüme meydan okuyaN habercim!...
Kalemim, düşlerimi kuşatan, süveydama saplanan hançerim!…


Umudumsa.....