22 yıldır Hürriyet’te çalışan Emin Çölaşan’ın gazeteyle yollarının ayrılmasının ardından bugünkü gazetelerde köşe yazarları bu konuya değindi. Kimlerin neler dediğini derledik:
Ertuğrul Özkök (Hürriyet): ”Çölaşan geçen 20 yıl boyunca istediği her şeyi yazdı. Yüklü tazminatlar ödeme pahasına bunlara ses çıkarmadık. Hürriyet bundan 5 yıl önce yeni yayın ilkelerini belirledi. Bu ilkeler, yeni ve çağdaş bir yayıncılık anlayışının temel taşlarıydı. Kişi hakları, hakaret, takıntı gibi konularda daha titiz bir yayıncılık sürdüreceğiz. Bunda kesin kararlıyız. İşte bu noktada Çölaşan’la bazı anlaşmazlıklar çıkmaya başladı. Hepimiz o kurumsal kimliğe saygı göstermek, onun koyduğu yayın ilkelerini benimsemek zorundayız. Peki yazarların bunu kabul etmeme hakkı yok mu? Var elbet. O zaman yapacağımız iş, kendimizce daha uygun gördüğümüz bir yerde mesleğimizi devam ettirmektir.
* * * Herhalde Çölaşan’la sohbetimizin nasıl bir havada geçtiğini merak ediyorsunuzdur. Bana göre her zamanki üslup ve samimiyet içinde geçti. Daha çok ben konuştum, o dinledi. Sonunda yine el sıkışarak ayrıldık. Tabii hem 22 yıllık arkadaşlık hem genel yayın yönetmenliği açısından hüzünlü bir ayrılık olduğunu söyleyebilirim. Dün Emin Çölaşan’ın ayrılması dolayısıyla verilen tepkilere baktığımda şunu anlıyorum. Hürriyet bu ülkenin en temel üç beş müessesesinden biri. Şöyle yakın döneme bir göz atın. Türkiye’nin en muhalif seslerinden biri Necati Doğru’nun Sabah Gazetesi’nde işine son verildi. Benim hatırladığım tek satır yazı çıkmadı. Daha geçenlerde Yılmaz Özdil, Sabah’tan ayrıldı. Çıt yok. Bundan iki üç yıl önce Tuncay Özkan, Akşam gazetesinden kovuldu. Kimsenin kılı kıpırdamadı. Mehmet Barlas, Cengiz Çandar, Mehmet Ali Birand ve daha başka kaç köşe yazarı çalıştığı gazetelerden çıkarıldı. Birkaç arkadaşı dışında hatırlarını soran bile olmadı. Onların her biri büyük yazardı. O zaman... Acaba yazdıkları gazeteler mi küçüktü... Hürriyet’e gelince, işin rengi değişiyor. Bir muhabirin işine son verilmesi bile olay oluyor. ”Büyük gazete” olmanın bedeli var. Başkaları hep küçük kalmaya, kendilerini küçük görmeye devam ettikçe, biz olduğumuzdan da büyük görüneceğiz ve bu bedeli ödemeye devam edeceğiz.”
Bekir Coşkun (Hürriyet): ”Biz bir kayıktaydık. Kürek arkadaşımı dalgalar aldı. Bizim ulaşmak istediğimiz bir yer vardı. Söylene söylene, sızlana sızlana, adeta kendimizi kürek mahkûmu sayarak kürek çekiyorduk o yere doğru... Orası; sadece bizim aydınlık ülkemizdi. Çağdaş okulların bahçesinde, çocukların sevgi-barış-özgürlük şarkıları söyledikleri, karanlık merdiven altlarında tarikat kurslarının yer almadığı bir yer... İtilmiş, yasaklı, suçlu, sakıncalı, haram, günahkár, aşağılanan, hiç sayılan kadınların olmadığı yurt... Babaların evlerine güler yüzle ve alın teri sıcak ekmeklerle döndükleri... Soygunun, hırsızlığın, talanın olmadığı bir yer. İran’a, Suudi Arabistan’a benzemesini asla istemediğimiz... Şeriatçıların, tarikatların, laik cumhuriyet düşmanlarının karanlığa sürüklemelerini asla kabul edemeyeceğimiz mübarek-kutsal vatan... Mustafa Kemal’in memleketi.... Bizim ülkemiz...”
Necati Doğru (Vatan): ”Padişahlığın temsil ettiği ”monarşiye” baş kaldırıp kişi hürriyetini savunmaya, ”vatanın yararı için söylemek ve yazmak hakkını” yükseltecek Türk gazeteciliği bundan sonra boy veriyor. ”Temsilî demokrasi ve kamoyu kavramlarını” Türkiye toplumuyla ilk tanıştıran gazeteciler ordusu oluşmaya başlıyor. İlk keskin kalem Şinasi! Düzene, egemene karşı! Sürülüyor. Süründürülüyor. Gazeteden atılıyor. Kendisi gazete çıkartıyor. Karısı onu terk ediyor, yoksulluk içinde Cihangir’deki odasında tek başına (13 Eylül 1871) notları ve kitapları arasında ölüyor. Cenazesine kalem arkadaşları bile katılmıyor. Şinasi’nin mezarının üstüne sonradan apartmanlar yapıldığı için bugün götürüp çocuklarımıza göstereceğimiz bir mezarı bile yoktur fakat ”iz bırakmış ismi” yaşıyor.
Sonra Namık Kemal geliyor. İstibdat (baskı) döneminden Namık Kemal de payına düşeni alıyor. Hüseyin Cahit, Ahmet Cevdet, Ahmet Emin, Ahmet İhsan, Ahmet Rasim, Ali Suavi, Arif Oruç, Türk basınında gerek yazı üslupları gerek ”egemene baş kaldıran dirençleriyle” iz bırakan gazeteciler geleneğini başlatıyorlar. Meşrutiyet dönemi. Mütareke dönemi. Yeni devletin kuruluşundan sonra yazma hakkının kısıtlandığı sancılı senelerde ve Babıali’de faşizm rüzgârının estiği İkinci Dünya Savaşı yıllarında pek çok gazeteci ”iktidarların demir pençesine kalem çekip yazarak” iz bırakmayı başardı. Emin Çölaşan! İz bırakan gazetecidir.”
Konu: Emin Çölaşan 
C.tesi Ağus. 25, 2007 1:49 pm
